Promyk światła

Uwielbiam tworzyć w domu przestrzeń dla zagubionego gdzieś promyczka słońca, albo nawet dla światła żarówki, lub świecy. Jakże wspaniałe, pulsujące, żywe obrazy rysują odbijające lub załamujące się promienie. O każdej porze dnia inne, zmieniające się wraz z porą roku i z punktem obserwacji.

Czasami architekci, projektujący domy i wnętrza skupiają się również na tym, jak będzie wpadać do pomieszczenia światło. Widać to niestety najczęściej w dawnych projektach, jak na przykład w secesyjnych kamienicach, kościołach i pałacach: te wszystkie witraże, szybki ze wzorkami, kryształki, szkiełka…. No i wykusze, czyli różnokątne werandki, łapiące odpowiednie światło w określonej porze dnia. W salonie, który specjalnie sytuowano od strony południowo-zachodniej, wskazane było światło zachodzącego słońca. Pięknie oświetlało pokój i zgromadzonych w nim ludzi. Potem płynnie przychodzono do światła lamp i świec.

Salon w przedwojennej kamienicy w Sopocie – popołudniowe światło wpadające przez narożny wykusz oświetla wnętrze. Wspaniały ulotny obraz….

Okno schodowe w całkiem współczesnym, zwyczajnym domu – kolorowe szkła na parapecie i własnoręcznie namalowany witraż, stwarzają zupełnie inny klimat.

Taki żyrandol, kupiony na pchlim targu na Kole, można powiesić w każdym pomieszczeniu, nawet w kuchni i w łazience, pod warunkiem że nie będzie to jedyne oświetlenie.

Radość patrzenia na tę ramkę od Swarowskiego jest równa tej, jaką mamy patrząc na postać obwiedzioną w/w ramką. U mnie jest to oczywiście Bodzio!

O czym z radością pisze

Zawsze Wasza Teściowa